Historia dywanu sięga przełomu III i II tysiąclecia p.n.e. Najstarsze dywany pochodzą z Iranu – jest to powodem, dla którego Persję uznano za kolebkę tkactwa. Pierwsze kobierce powstawały ze splatanych ze sobą miękkich włókien roślinnych oraz wełny zwierzęcej i służyły plemionom koczowniczym jako ochrona przed piaskiem i chłodem. Z czasem dywany stawały się coraz barwniejsze a ich wzory bardziej skomplikowane. Sztuki wytwarzania nauczyła się również ludność osiadła. Do VII wieku dywany perskie były już wykonywane z wełny i jedwabiu a przeważały wśród nich surowe wzory geometryczne i symetrie oparte na planie koła (arabeski). Pojawiły się także motywy kwiatowe i zwierzęce a w XV wieku również o wiele bogatsze motywy roślinne. Obecnie dywan widnieje na fladze Turkmenistanu. W Polsce również znajdują one wielu zwolenników stanowiąc przedmiot dumy swoich posiadaczy. Są chętnie kolekcjonowane przez muzea oraz osoby prywatne.

W czasach obecnych do produkcji dywanów używa się przede wszystkim maszyn. Pierwsze z nich pojawiły się w Europie na początku XIX wieku.

Ich zastosowanie znacznie obniżyło koszty wytwarzania. Dywany tak produkowane maja powtarzalne wzory i kolory oraz są bardziej równomierne. Przed kilkoma dekadami w produkcji dywanów maszynowych dominowały fabryki belgijskie. Od kilku lat prawdziwe zagłębie fabryk specjalizujących się w maszynowym wytwarzaniu dywanów wyrasta w Turcji w mieście Gaziantep. Nadal jednak w wielu rejonach całego świata wytwarzane są dywany ręcznie – tradycyjnymi metodami.